EMOCIÓNS DE PRIMAVERA
22:00:00
Nunca
asistira a un concerto doéndome o corazón.
Facía tempo que tiñamos entradas para
ver a Sés, e tan só unhas horas antes, coñecín a noticia de que te fuches. Decidín ir igual, pensando que a
ti tamén che gustaría escoitar aquela música.
Mentras escoitaba cantar galego e
soar forte unha pandeireta, pensaba en ti e en como desfrutabas da cultura galega. Por
momentos, foime difícil abstraerme e deixar de pensar. Noutros, en cambio,
puiden sentir ese poder de curación e alivio que a música ten.
O
meu sitio estaba no alto do Teatro Principal de Santiago. Ben arriba, onde sempre estivéchedes para min, e esta era a nosa vista:
Coa forza coa que Sés toca a pandeireta, quedei abraiada, mentras o corazón me latexaba forte. Cada golpe de pandeireta, semellaba un golpe na mesa dado pola rabia de que te foras.
Desfrutei,
e de camiño á casa quedei durmida. Seguramente
derrotada polo cansancio que provocan os mares emocionais.
Ao
día seguinte, fomos a despedirche. Cheguei á túa bonita casa, ateigada da túa familia e das amigas que tanto che queren. Sentinme
outra vez pequena e non puiden máis que lembrarme do grupo de amigas que formastes, e que miña nai escolliu para que me rodeárades mentras medraba. Alí estábades todas, e da man de
miña nai sentín a dor dunha amizade perdida.
Escolliches
facer das flores a túa forma de vida, mostrándolle ao mundo a túa
sensibilidade. Recordo agora, que fai un tempo un veciño moi maior, díxome:
“Á
que non lle gustan as flores nin a música, esa non é persoa nin é nada”.
O
veciño era drástico na súa opinión, pero pareceume moi significativo aquel
dito. Coas flores e coa música, transmitimos sensibilidade, amor á arte e
gritamos ao mundo que somos capaces de ver a beleza.
Da
música ocupouse miña nai. Das flores, ti. Gústame ter flores na casa, velas
cada día e ulir ese regalo. Encantábame ir a compralas a onda ti, conversar e sempre me
sentín atraída pola túa floristería. Ese día, o que te fuches, tamén fun a comprar flores. Pero xa nada foi igual. Nin as flores, nin eu, nin ti alí, toda moderna.
Onte
quixen sacar unha foto das flores que miña nai, as amigas e eu levamos collidas moi forte para ti.
Intenteino, pero non puiden. O temblor nas mans non me deixou enfocar como
quixera.
Non
te quixeches despedir noutra época do ano. Tivo que ser en primavera, para
deixarnos todo cheo de flores, como a ti che gusta.
Logo,
chea de frío e ben acompañada quixen ir a ver o teu último ceo. Cun sorriso e
dándoche as gracias, regáloche estas imaxes. Pensaba en ti, mentras soaba Sés, en Niño de Corvo, A Illa de Arousa.
"Con aire fresco de mar curo feridas e loitos, que sexan poucas ou moitos é necesario sanar..."
"Que veña o sono a levarme a un paraíso..."
4 comentarios
Eres increíble Thais! Orgullosa que estou de formar parte de todas e de todos vos,sodes a miña familia dende hai 25 anos e espero que a sigades sendo por moitos moitos mais! Estou segura de que ala donde se atope ela tamen se sinte moi orgullosa de estas palabras e de ti! Así como nos nos sentimos de ela..
ResponderEliminarMmmmm... Tania, bonita. Gracias!
EliminarSei que ti sintes parecido. Contenta estará de tod@s @s amig@s e "sobriñ@s" que quedamos para lembrala.
Coñecemos ben que a familia vai moito máis alá do sangue. E qué ben que así sexa! Mira cántas persoas bonitas coñecemos. A familia faina a cercanía, o trato, o amor... Moita máis alá dun compoñente xenético.
Moi cariñosas as túas palabras, tamén. Un bico para todas vós, guapas!
Que fotos tan fermosas acompañadas dun texto cheo de emocións!!
ResponderEliminarGracias Patricia!
EliminarSempre me fai especial ilusión que mestras me lean. E si lles gustou o que leron, máis ilusión aínda.
Qué sería de nós sen as emocións, verdade? Froito delas, naceu ese texto. E logo está Wences, para sacar tamén imaxes fermosas, que imos mesturando.
Un bico dos dous!